.jpg)
რა ადგილი უჭირავს წიგნებს ჩვენს ცხოვრებაში?ეს უკვე ბანალური კითხვა მრავალჯერ დასმულა და პასუხიც მრავალჯერ გაცემულა.ფაქტი კი ერთია რამდენიც არ უნდა ვიკითხოთ და ვეძიოთ კითცვაზე პასუხები ამით არსებულ რეალობას ვერ შევცვლით.მისი შეცვლამხოლოდ ერთი საშუალებით შეგვიძლია,რაც შეიძლება ბევრი ვიკითხოთ წიგნებზე,რომ ბოლოს წიგნების წაკითხვის სურვილიც გაგვიჩნდეს.ხომ ვერ უარვყოფთ იმ ფაქტს,რომ ნაკითხი და განათლებული ადამიანი იმდენად იშვიათი გახდა რომ მათ რაღაცნაირი ეჭვის თვალითაც ვუყურებტ,ამდენი იცის თუ უბრალოდ კარგად თამაშობს ნაკითხი ადამიანის როლს?ამ კითხვაზე პასუხი თქვენთვის მომინდია,მე კი ერთს ვიტყვი,რომ თუ გვსურს ვიპოვოთ საკუთარი თავი და ამაყად ვუწოდოთ ჩვენს თავს ინდივიდი ამისათვის აუცილებელია რაც შეიძლება ხშირად ვიკითხოთ წიგნები.რატომ?იმიტომ რომ ერთი წიგნი შესაძლოა ათასმა მკიტხველმა სხვადასხვანაირად წაიკითხოს და გაიაზროს.თითოეული მკითხველი წიგნში საკუთრ სიმართლეს პოულობს და სწორედ ეს საკუთარის აღქმა ეხმარება ადამიანს ინდივიდად ჩამოყალიბებაში.
ზოგისთვის წიგნი გართობისა და დასვენების საშუალებაა.ჩემთვის კი კარგი წიგნი საკუთარი თავის უკეთესობისაკენ შეცვლის ერთ-ერთი ყველაზე გამართლებული საშუალებაა,სწორედ ამიტომ მინდა ერთი წიგნის შესახებ მოგიყვეთ,რომელაც წარუშლელი შთაბეჭდილება დატოვა ჩემზე.
მახსოვს როგორი გრძნობა დამეუფლა მიხაილ ბულგაკოვის „ოსტატი და მარგარიტას’’წაკითხვის შემდეგ,აღარც მეგონა თუ რომელიმე წიგნი ჩემზე მასთან მიახლოებულ გრძნობას შემიქმნიდა,მაგრამ შევცდი.მოცალეობის ჟამს წიგნების თაროს მივაშურე.წაუკითხავ წიგნებს შორის ჩემი ყურადღება ერთმა ლურჯყდიანმა წიგნმა მიიქცია.ეს ის იშვიათი შემთხვევა იყო,როდესაც წიგნი ყდით შევაფასე,ალბათ,ისევ ჩემი საყვარელი ლურჯი ფერის გამო.იაპონური წარმოშობის ბრუტანელი მწერლის,კაზუო ი/სიგუროს წიგნი აღმოჩნდა.(მაშინ მისი სახელი და გვარი არაფერს მეუბნებოდა).სათაურზე გამეცინა „არასოდეს გამიშვა“ საპნის ოპერის სახელივით ჟღედა.რომანტიკული ჯანრის პაპსაა-მეთქი გავიფიქრე,მაგრამ რადგან სხვა გზა არ მქონდა კითხვას შევუდექი.არასოდეს შეაფასოთ წიგნი მხოლოდ ყდთა და სათაურით!!! გავვოცდი უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვი რომ შოკში ჩავვარდი.“ოსტატი და მარგარიტას“შემდეგ პირველად იმოქმედა წიგნმა ჩემზე ასე.რაზე იყო წიგნი?ორი სიტყვით შევეხები მის შინაარს დანარჩენის ნამდვილად წაკითხვა სჯობს.
წიგნის სიუყეტი სამი მეგობრის,ქეითის,ტომისა და რუთის ირგვლივ ვითარდება.ისინი ერთ მეტად უცნაურ სკოლა-ინტერნატში იზრდებიან.არანაირი შეხება გარე სამყაროსთან,მათი სამყარო სკოლის ეზოთი შემოიფარგლებოდა.განსაკუთრებული ყურადღბა მათი ჯანმრთელობის მდგომარეობას ენიწებოდა,მკაცრად აკონტროლებდნენ ბავშვების კვებასა და ჯანმრთლობის მდგომარეობას.თითქოს უჩვეულო არაფერია მაგრამ ბავშვები აცნობიერებენ,რომ სკოლა/სი მოსულ ადამიანებს თითქოს ეშინიათ მათი,ეს ფაქტი ბუნებრივია მათ დაინტერესებას გამოიწვევს.მოგვიანებით მეგობრები იგებენ რომ ისინი არ არიან ჩვეულებრივი ადამიანები,ისინი ორგანოეის დონციისთვის შექმნილი კლონები არიან.სკოლის ადმინისტრაციის მცდელობის,დაარწმუნოს საზოგადოება,რომ ამ ბავ/სვებს სული გააჩნიათ,მიუხედავად საზოგადოება არ ამბობს უარს კლონების სასიკვდილოდ გაწირვაზე.ზრდასრული,ინდივიდად ქცეული,სრულიად უწყინარი და ბევრად ადამიანური კლონები ყოველგვარი უსამართლობის განცდისა და პროტესტის გარეშე ემშვიდობებიან სიცოცხლეს საოპერაციო მაგიდაზე.თუმცა მეგობრები იგებენ რომ თუ წყვილი დაამტკიცებს,მათი სიყვარულის ჭეშმარიტებას მათ ეძლევათ შანსი,შეწირვები სამი წლით გადაუვადონ და ეს სამი წელი ერთად გაატარონ.როგორ მთავრდება წიგნი?აი,ეს კი ნამდვილად უნდა წაიკითხოთ!
2010 წელს გამოვიდა ფილმი სახელწოდებით „არასოდეს გამიშვა“ ფილმი სწორედ ამ წიგნის ეკრანიზაციაა.ფილმს ბრიტანეთის საბჭომ უმაღლესი ჯილდო 4 ვარსკვლავი მიანიჭა,წიგნი კი ჟურნალმა „თაიმსმა“ ას საუკეთესო ნაწარმოებთა შორის დაასახელა.
მე პირადად ვრჩები აზრზე,რომ წიგნი ყოველთვის სჯობს ფილმს.ამ შემთხვევაშიც წიგნმა ბევრად მეტი ემოცია მოიტანა.მან დამაფიქრა იმაზე,რომ დღევანდელი გადასახედიდან ფანტასტიკა ხვალ შესძლოა რეალობად იქცეს.ნუთუ შესაძლოა ოდესმე ადამიანებმა მსგავსი საშინელება ჩავიდინოთ.ჩვენი ხელით შექმნილი და გაზრდილი არსებები ჩვენმე შევიწიროთ ზვარაკად?
რა ადგილი უჭირავს წიგნებს ჩვენს ცხოვრებაში?ეს უკვე ბანალური კითხვა მრავალჯერ დასმულა და პასუხიც მრავალჯერ გაცემულა.ფაქტი კი ერთია რამდენიც არ უნდა ვიკითხოთ და ვეძიოთ კითცვაზე პასუხები ამით არსებულ რეალობას ვერ შევცვლით.მისი შეცვლამხოლოდ ერთი საშუალებით შეგვიძლია,რაც შეიძლება ბევრი ვიკითხოთ წიგნებზე,რომ ბოლოს წიგნების წაკითხვის სურვილიც გაგვიჩნდეს.ხომ ვერ უარვყოფთ იმ ფაქტს,რომ ნაკითხი და განათლებული ადამიანი იმდენად იშვიათი გახდა რომ მათ რაღაცნაირი ეჭვის თვალითაც ვუყურებტ,ამდენი იცის თუ უბრალოდ კარგად თამაშობს ნაკითხი ადამიანის როლს?ამ კითხვაზე პასუხი თქვენთვის მომინდია,მე კი ერთს ვიტყვი,რომ თუ გვსურს ვიპოვოთ საკუთარი თავი და ამაყად ვუწოდოთ ჩვენს თავს ინდივიდი ამისათვის აუცილებელია რაც შეიძლება ხშირად ვიკითხოთ წიგნები.რატომ?იმიტომ რომ ერთი წიგნი შესაძლოა ათასმა მკიტხველმა სხვადასხვანაირად წაიკითხოს და გაიაზროს.თითოეული მკითხველი წიგნში საკუთრ სიმართლეს პოულობს და სწორედ ეს საკუთარის აღქმა ეხმარება ადამიანს ინდივიდად ჩამოყალიბებაში.
ზოგისთვის წიგნი გართობისა და დასვენების საშუალებაა.ჩემთვის კი კარგი წიგნი საკუთარი თავის უკეთესობისაკენ შეცვლის ერთ-ერთი ყველაზე გამართლებული საშუალებაა,სწორედ ამიტომ მინდა ერთი წიგნის შესახებ მოგიყვეთ,რომელაც წარუშლელი შთაბეჭდილება დატოვა ჩემზე.
მახსოვს როგორი გრძნობა დამეუფლა მიხაილ ბულგაკოვის „ოსტატი და მარგარიტას’’წაკითხვის შემდეგ,აღარც მეგონა თუ რომელიმე წიგნი ჩემზე მასთან მიახლოებულ გრძნობას შემიქმნიდა,მაგრამ შევცდი.მოცალეობის ჟამს წიგნების თაროს მივაშურე.წაუკითხავ წიგნებს შორის ჩემი ყურადღება ერთმა ლურჯყდიანმა წიგნმა მიიქცია.ეს ის იშვიათი შემთხვევა იყო,როდესაც წიგნი ყდით შევაფასე,ალბათ,ისევ ჩემი საყვარელი ლურჯი ფერის გამო.იაპონური წარმოშობის ბრუტანელი მწერლის,კაზუო ი/სიგუროს წიგნი აღმოჩნდა.(მაშინ მისი სახელი და გვარი არაფერს მეუბნებოდა).სათაურზე გამეცინა „არასოდეს გამიშვა“ საპნის ოპერის სახელივით ჟღედა.რომანტიკული ჯანრის პაპსაა-მეთქი გავიფიქრე,მაგრამ რადგან სხვა გზა არ მქონდა კითხვას შევუდექი.არასოდეს შეაფასოთ წიგნი მხოლოდ ყდთა და სათაურით!!! გავვოცდი უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვი რომ შოკში ჩავვარდი.“ოსტატი და მარგარიტას“შემდეგ პირველად იმოქმედა წიგნმა ჩემზე ასე.რაზე იყო წიგნი?ორი სიტყვით შევეხები მის შინაარს დანარჩენის ნამდვილად წაკითხვა სჯობს.
წიგნის სიუყეტი სამი მეგობრის,ქეითის,ტომისა და რუთის ირგვლივ ვითარდება.ისინი ერთ მეტად უცნაურ სკოლა-ინტერნატში იზრდებიან.არანაირი შეხება გარე სამყაროსთან,მათი სამყარო სკოლის ეზოთი შემოიფარგლებოდა.განსაკუთრებული ყურადღბა მათი ჯანმრთელობის მდგომარეობას ენიწებოდა,მკაცრად აკონტროლებდნენ ბავშვების კვებასა და ჯანმრთლობის მდგომარეობას.თითქოს უჩვეულო არაფერია მაგრამ ბავშვები აცნობიერებენ,რომ სკოლა/სი მოსულ ადამიანებს თითქოს ეშინიათ მათი,ეს ფაქტი ბუნებრივია მათ დაინტერესებას გამოიწვევს.მოგვიანებით მეგობრები იგებენ რომ ისინი არ არიან ჩვეულებრივი ადამიანები,ისინი ორგანოეის დონციისთვის შექმნილი კლონები არიან.სკოლის ადმინისტრაციის მცდელობის,დაარწმუნოს საზოგადოება,რომ ამ ბავ/სვებს სული გააჩნიათ,მიუხედავად საზოგადოება არ ამბობს უარს კლონების სასიკვდილოდ გაწირვაზე.ზრდასრული,ინდივიდად ქცეული,სრულიად უწყინარი და ბევრად ადამიანური კლონები ყოველგვარი უსამართლობის განცდისა და პროტესტის გარეშე ემშვიდობებიან სიცოცხლეს საოპერაციო მაგიდაზე.თუმცა მეგობრები იგებენ რომ თუ წყვილი დაამტკიცებს,მათი სიყვარულის ჭეშმარიტებას მათ ეძლევათ შანსი,შეწირვები სამი წლით გადაუვადონ და ეს სამი წელი ერთად გაატარონ.როგორ მთავრდება წიგნი?აი,ეს კი ნამდვილად უნდა წაიკითხოთ!
2010 წელს გამოვიდა ფილმი სახელწოდებით „არასოდეს გამიშვა“ ფილმი სწორედ ამ წიგნის ეკრანიზაციაა.ფილმს ბრიტანეთის საბჭომ უმაღლესი ჯილდო 4 ვარსკვლავი მიანიჭა,წიგნი კი ჟურნალმა „თაიმსმა“ ას საუკეთესო ნაწარმოებთა შორის დაასახელა.
მე პირადად ვრჩები აზრზე,რომ წიგნი ყოველთვის სჯობს ფილმს.ამ შემთხვევაშიც წიგნმა ბევრად მეტი ემოცია მოიტანა.მან დამაფიქრა იმაზე,რომ დღევანდელი გადასახედიდან ფანტასტიკა ხვალ შესძლოა რეალობად იქცეს.ნუთუ შესაძლოა ოდესმე ადამიანებმა მსგავსი საშინელება ჩავიდინოთ.ჩვენი ხელით შექმნილი და გაზრდილი არსებები ჩვენმე შევიწიროთ ზვარაკად?
No comments:
Post a Comment